Elsa Cayat

| Elsa Cayat | ||
|---|---|---|
| Información personal | ||
| Nombre de nacimiento | Elsa Jeanne Cayat | |
| Nacimiento |
9 de marzo de 1960 Sfax (Túnez) | |
| Fallecimiento |
7 de enero de 2015 (54 años) XI Distrito de París (Francia) | |
| Causa de muerte | Asesinato | |
| Sepultura | Cementerio de Montparnasse | |
| Nacionalidad | Francesa | |
| Religión | judaísmo | |
| Familia | ||
| Padres | Georges Khayat | |
| Información profesional | ||
| Ocupación | Cronista, escritora de no ficción, periodista, psiquiatra, psicoanalista y caricaturista | |
| Área | Psiquiatría | |
| Años activa | 1988-2015 | |
| Distinciones | ||
Elsa Cayat[1] (Sfax, Túnez; 9 de marzo de 1960-París, Francia; 7 de enero de 2015[2]) fue una psiquiatra y psicoanalista francesa. Fue asesinada durante el ataque terrorista a la sede del semanario Charlie Hebdo[3][4]junto con siete periodistas, un trabajador de mantenimiento, un visitante y dos policías. Elsa colaboraba con el semanario satírico Charlie Hebdo, en donde cada dos semanas producía la crónica «Charlie Divan».[5]
Fue la única mujer que trabajaba en Charlie Hebdo que falleció en el ataque.[6][7][8]
También fue una de las dos personas de origen judío asesinadas en el atentado, junto con Georges Wolinski.[8][9]
Vida personal
Elsa Cayat nació el 9 de marzo de 1960 en Sfax, Túnez.[2] Su padre, Georges Khayat, era un judío tunecino y gastroenterólogo en ejercicio, mientras que su madre trabajaba en el ámbito legal.[7][9] Su familia se mudó a Vincennes (un suburbio de París) cuando ella era una niña.[7]
Elsa Cayat fue pareja de Paulus Bolten, un diseñador de calzado, y la pareja tuvo una hija, Hortense.[6][10][11][12][13]
Cayat tenía 54 años cuando fue asesinada en París, Francia, el 7 de enero de 2015. Fue enterrada en la sección judía del Cementerio de Montparnasse.
Carrera
Elsa Cayat fue psiquiatra, psicoanalista y columnista.
Se graduó como doctora a los 21 años y más tarde ejerció como psiquiatra y psicoanalista en París. Publicó varios libros relacionados con la psicología. Su primer libro, «Un hombre + una mujer = ¿qué?», fue publicado en 1998. En 2007, publicó su segundo libro, «El deseo y la puta: Las apuestas ocultas de la sexualidad masculina». También contribuyó con capítulos en los libros «Dominar la vida» e «Infancia peligrosa, ¿infancia en peligro?».[14]
Cayat escribía la columna quincenal Charlie Divan (Charlie en el diván) en la revista satírica Charlie Hebdo.[6] Creía que, a través de su columna, podía ayudar a las personas a encontrar significado en su vida personal y en sus dificultades emocionales.[15]
Muerte
Aproximadamente un mes antes del ataque, Elsa Cayat había recibido amenazas telefónicas relacionadas con su religión y su trabajo en Charlie Hebdo. Sin embargo, continuó escribiendo su columna tras las amenazas, descartándolas como «basura verbal».[7][8] Un paciente de Cayat afirmó: «Ella no temía nada»[14]
Debido a la publicación de caricaturas sobre el Profeta Mahoma, la revista satírica Charlie Hebdo se había convertido en un objetivo para los terroristas islámicos. El 7 de enero de 2015, los hermanos Saïd Kouachi, de 34 años, y Chérif Kouachi, de 32, irrumpieron enmascarados en la oficina de Charlie Hebdo y abrieron fuego. Se cree que los atacantes formaban parte de una red yihadista iraquí.[16]
Los dos hombres entraron en una reunión editorial y asesinaron a Elsa Cayat junto con varias otras personas. Utilizaron rifles automáticos y mataron a un total de doce personas. Tras ejecutar a quienes estaban en su lista, gritaron:
«¡Hemos matado a Charlie Hebdo! ¡Hemos vengado al Profeta Mahoma!».[16]
Charlie Hebdo estaba bajo amenaza debido a la publicación de una serie de caricaturas sobre Mahoma. Además, poco antes del atentado, la revista había tuiteado una caricatura del líder del ISIS, Abu Bakr al-Baghdadi.[17]
El gobierno francés intentó que Charlie Hebdo se contuviera en la publicación de algunas caricaturas, pero la revista continuó publicándolas en defensa de la libertad de expresión.[17]
Obra
Libros
- 1998: "Un Homme + Une Femme = Quoi?", Paris, Jacques Grancher ISBN 2-7339-0605-4.
- 2007: "Le Désir et La Putain : les enjeux cachés de la sexualité masculine", Con Antonio Fischetti ISBN 2-226-17927-5.
- 2015: "La Capacité de s'aimer", Paris, Payot ISBN 2228913332.
Artículos
- Enfance dangereuse, enfance en danger ? / « En quoi la fétichisation de la science par la technocratie aboutit-elle à la négation de l'homme et à l'éradication de la pensée ? », revue de psychosociologie 'ERES', enero de 2007, p. 189-202, ISBN 978-2-7492-0761-2
- « L'écart entre le Droit et la loi » : La maîtrise de la vie, revue de psychosociologie 'ERES', marzo de 2012, p. 235-250, ISBN 978-2-7492-1569-3
Referencias
- ↑ Eugénie Bastié, « Elsa Cayat : la psy de Charlie Hebdo assassinée », sitio digital 'Le Figaro / Madame', 8 de enero de 2015.
- ↑ a b «'We're scared when we take the children to school, scared when we go to work'».
- ↑ Charlie Hebdo : le Dr Elsa Cayat parmi les victimes, sitio digital 'Le quotidien du medecin', 8 de enero de 2015.
- ↑ Gordon Rayner, Henry Samuel, Martin Evans, Charlie Hebdo attack: France’s worst terrorist attack in a generation leaves 12 dead / Ten journalists and two policemen killed after the attack by three gunmen on the Charlie Hebdo magazine office in Paris, sitio digital 'The Telegraph', 7 de enero de 2015.
- ↑ Éric Loret, « Elsa Cayat, une psy pour Charlie Archivado el 15 de abril de 2016 en Wayback Machine. », periódico Libération, 7 de enero de 2015.
- ↑ a b c «French terror attacks: Victim obituaries». BBC News. 8 de enero de 2015.
- ↑ a b c d Chris Salewicz (12 de enero de 2015). «Doctor Elsa Cayat: Psychoanalyst who wrote for 'Charlie Hebdo' and was». The Independent.
- ↑ a b c «Victim unafraid of retaliation: 'I prefer to die standing'». USA TODAY. 7 de enero de 2015.
- ↑ a b «Jewish victim in Charlie Hebdo attack received death threats». The Times of Israel.
- ↑ BFMTV. «News & Cie: Spéciale Charlie Hebdo (1/2): L'émouvant témoignage de Paulus Bolten, compagnon d'Elsa Cayat – 12/01». BFMTV.
- ↑ Le Point, magazine (24 de agosto de 2011). «Paulus Bolten, le magicien des souliers». Le Point.
- ↑ «Charlie Hebdo shooting: Remembering the victims».
- ↑ Prisma Média (9 de enero de 2015). «Elsa Cayat, une femme parmi les victimes». Gala.fr.
- ↑ a b Benjamin Ivry (13 de enero de 2015). «Remembering Elsa Cayat, Slain in the Charlie Hebdo Massacre». The Forward.
- ↑ «What Everyone Can Learn From Elsa Cayat's Final Column In Charlie Hebdo». 16 de enero de 2015.
- ↑ a b Rayner, Gordon (7 de enero de 2015). «Charlie Hebdo attack: France's worst terrorist attack in a generation leaves 12 dead». The Daily Telegraph (UK). Consultado el 29 de febrero de 2016.
- ↑ a b Davidson, Amy (7 de enero de 2015). «The Attack on Charlie Hebdo». New Yorker. Consultado el 29 de febrero de 2016.
Enlaces externos
- Esta obra contiene una traducción parcial derivada de «Elsa Cayat» de Wikipedia en francés, publicada por sus editores bajo la Licencia de documentación libre de GNU y la Licencia Creative Commons Atribución-CompartirIgual 4.0 Internacional.
- Esta obra contiene una traducción parcial derivada de «Elsa Cayat» de Wikipedia en inglés, publicada por sus editores bajo la Licencia de documentación libre de GNU y la Licencia Creative Commons Atribución-CompartirIgual 4.0 Internacional.